In een artikel voor het Tijdschrift voor Mensenrechten, analyseren Ellen Desmet en Robin Vandevoordt de ruimte van het middenveld om de men­senrechten van migranten te verdedigen. Hierbij treedt het middenveld op als een octopus: ze heeft verschil­lende armen om migrantenrechten zowel op juridisch vlak als in de praktijk proberen te waarborgen. De beweegruimte die deze armen krijgen van de overheid varieert. Bovendien lijkt de beweeg­ruimte voor één arm de mate waarin men een andere arm gaat gebruiken, te beïnvloeden: omdat er in de regeer­periode 2014-2019 weinig rekening werd gehouden met adviezen voor­afgaand aan de aanname van nieuwe regelgeving, moesten middenvel­dorganisaties deze vaker nadien aanvechten – met wisselend succes. Of de ruimte voor het middenveld om de mensenrechten van migranten te ver­dedigen krimpt, hangt af van de groep migranten waarover het gaat, de noden, het tijdstip, de plaats en de betrokken overheidsac­tor(en). Wat duidelijk lijkt, is dat middenveldorganisaties de ruimte betreden die een terugtrekkende over­heid laat: wanneer mensenrechten van kwetsbare groepen niet worden beschermd door de overheid, zetten sociale verenigingen en organisaties zich daarvoor in, met de middelen en strategieën waarover zij beschikken. Hoeveel ‘ruimte’ dat middenveld ver­volgens krijgt om die mensenrechten effectief te garanderen, en te wegen op het beleid, verschilt per situatie.